Kunstenaars van de Maand

Dicky ten Braak

Dick ten Braak; Kunstenaar van de maand oktober.  (Atelier FrontaalKunst).                                    

Zo’n 7 jaar geleden liep Dick, de eerste kunstenaar die op het atelier van FrontaalKunst kwam werken, toevallig binnen in onze werkplaats aan de Nieuw Baarnstraat. Daarna kwam hij vaak spontaan langs om even te schilderen of om gewoon ‘n bakkie te doen.

Door de jaren heen was Dick altijd een geliefde gast. Hij is altijd vrolijk, als hij op het atelier aankomt begint hij meestal met een gedichtje of een leuke mop. Vaak heeft hij gedichten of korte verhalen bij zich, die een kennis voor hem uitprint.

Werkwijze:

Na even te hebben bijgepraat bij een kopje koffie gaat Dick aan de slag. Er wordt een doek of een flink stuk papier op een tafel gespannen, op een palet worden de kleuren, die Dick op dat moment het meeste aanspreken, aangebracht en Dick gaat schilderen.

Dick werkt nooit met een plan vooraf, maar zet eerst in een paar grote bewegingen, vlekken en lijnen op het doek. Dick schildert niet alleen met kwast of penseel. Bij voorkeur pakt Dick sponzen, plamuurmessen en doeken waar hij mee schildert, doopt ze in de verf en maakt in enkele rake bewegingen de eerste opzet van zijn schilderij. Pas daarna kijkt hij of het werk abstract blijft of dat hij in de vormen die op het doek staan, mensen of dieren kan ontdekken. In een paar sessies wordt het schilderij dan nog verder afgewerkt.

Dick is een overlever met veel levenservaring. Hij heeft geleerd het leven te accepteren zoals het is.

Hij maakt er ondanks tegenslagen steeds opnieuw het beste van.

Dick ten Braak,

“Ik was een man van 12 ambachten 13 ongelukken, maar ik had een gezin en werk. Ik heb een tijd gewerkt als hovenier en ook als chauffeur voor rijke lui. Ik hield van grappen en grollen maar werd toch ook met de vervelende kanten van het leven geconfronteerd.

Rotleven:

Ik heb een tijd een rotleven gehad. Rond m’n 40^e ben Ik persoonlijk in de problemen gekomen. Het ging niet goed thuis en ook niet met mijn werk, ik verloor alles.  Ik was alleen, mijn hele wereld donderde in elkaar, ik kreeg een enorme inzinking. Mijn gezondheid was niet opperbest. Ik heb onder slechte omstandigheden geleefd, iedereen kan het overkomen.

Na jaren heb ik met veel moeite mezelf terug gevonden. Ik ben er uiteindelijk sterker uit gekomen en de humor is in mijn leven gebleven. Nu vind ik me altijd terug in ’t evenwicht. Ik dop mijn eigen boontjes en ben zoals ik ben en ik kan zeggen dat ik van mensen hou in ’t algemeen.

De schilder:

Ik schilder mijn hele leven al. Voor mijn 40^e heb ik als schilder opgesloten gezeten. Ik schilderde landschap. Later nadat ik uit het dal was opgeklommen, kwam veel los in de kunst en ben ik als mens en als schilder meer mezelf geworden. Ik werkte meer ontspannen, mijn werk veranderde, het werd meer modern. Ik schilderde op kleine doekjes,  Karel Appel was mijn grote voorbeeld. Voor mij was de materie de hoofdzaak. ’t Ging wat voorstellen, ’t zit al in je bolletje, vooral de kleur komt er gewoon uit, uit de vrolijkheid.

Vaak heb ik eerst even ’n onderonsje met Rens, nadien heb ik een besluit genomen en ’t schilderij wordt geboren en hoe komt het uit de verf? Dat zie je pas als ’t geboren is en als ’t goed opgedroogd is. Dan zie je pas of ‘t ’n vrouw is of een man en het liefst met veel kleur want dat betekend lol.

Advies:

De schilder Dicky zegt u: Denk niet wat u doet. Als schilder denk ik maar om de verf op ’t doek te smijten en hoe meer verf, hoe meer kleur, hoe meer zonneschijn. Vergeet niet bij dat alles, dat je de rest met rust moet laten, dan is de materie, de verf en ’t doek op z’n plaats.

Pak niet de trein naar Medemblik, maar kijk uit, daar komt verf uit blik. Dat zijn mijn woorden wat betreft kunst op ’t doek. Vergeet niet als je een visje eet, dat je de graat mee opeet, misschien lust de buurvrouw ’t wel.

Als schilder zeg ik hoe meer verf hoe meer kleur. Ik word steeds wilder, kloddertje zus kloddertje zo

’t komt allemaal voor elkaar. ’t Is zo gebeurd en Ton Wildebroer zei, dat zijn de beste.

Twee duiven op ’n stoel, de een ging vliegen de ander zei hou je smoel.

KunstFrontaal  ging aan de haal en ’t portiek zat vol en ze gingen uit hun bol.

Dus alles bij elkaar, het is de trommel, de clown en de asbak, het oude en het nieuwe, vraag het maar aan Dicky hij vertelt het je wel”.

Vriendin:

Ik heb nu een vriendin waar ik zo’n leuke verhouding mee heb! Dat geeft m’n leven ’n duw. Het geeft mekaar energie, we hebben ’n click. We praten over kleding en cosmetica, ik ben als een vriendin. We lachen wat af, lachen en dollen. Dat geeft zo’n ontspanning. Ik bewonder hoe zij zich kan aankleden zo kleurig. We sturen elkaar kaartjes, we hebben wat met elkaar.

Tentoonstellingen:

Dick heeft al vaak geëxposeerd. Zijn werk was o.a. te zien in Kasteel Groeneveld Baarn, ’t Spant te Bussum waar Dick aan toen nog, Prinses Maxima zijn werk uiteen mocht zetten, bij de Bibliotheek Huizen en in het gemeentehuis Huizen. Van 1 oktober tot 3 december is zijn werk te zien bij verpleeghuis “Stichtse Hof” te Laren als onderdeel van de reizende tentoonstelling “Eigenwijze Staatsieportretten” van kunstenaars van FrontaalKunst, die eerder te zien was in Paleis Soestdijk.

Douwe van Zanten

Douwe van Zanten; Kunstenaar van de maand september.  (Atelier FrontaalKunst).                       

Douwe van Zanten is verbaal bijzonder sober. Hij zal zich alleen van taal bedienen als het hoogst noodzakelijk is en als het echt niet anders kan. Dit heeft overigens niets te maken met zijn denkniveau. Douwe is er een meester in zich non verbaal te uiten. Op deze manier is hij in staat zijn bedoelingen kenbaar te maken en contacten en vriendschappen te onderhouden.

Douwe is op het atelier als een vis in het water. De werkplek is vertrouwd, hij kent de mensen en hij houdt van het vaste patroon van naar het atelier gaan, koffie drinken, werken, lunchen etc.

Douwe heeft industrieel productiewerk gedaan bij De Wissel in Amersfoort. Behalve bij het atelier werkt Douwe nu bij de kaarsenmakerij De Punt in Soest.

Als kind heeft Douwe veel getekend. Hij houdt van hockey.

Douwe is een gelukkig mens. Zijn ouders hebben hem, al in een heel vroeg stadium  geaccepteerd zoals hij is, ze waren blij met hem en ze hebben van hem, als uniek mens  kunnen genieten. Dit is belangrijk voor de manier waarop Douwe nu in het leven staat, hij is geaard en stabiel.

De liefde van ouders tot hun kind is misschien wel de sterkste band die mensen kan verbinden. Het verlaten van het ouderlijk huis is voor mensen met een beperking en hun familie dan ook een zeer ingrijpende  gebeurtenis. Je kwetsbare kind is en blijft afhankelijk van zorg en zorg is mensenwerk.

Douwe heeft bij ’t Fierhuis in Soest een fijne beschutte woonplek gevonden.

Werkwijze:

Douwe maakt zijn schilderijen volgens een vast patroon. Eerst maakt hij met acryl- of viltstift een zwart wit tekening. Onder op het papier plaatst Douwe meestal mensen die paarsgewijs in een kushouding in elkaar verstrengeld zijn. Sporadisch ontbreken de poppetjes zoals Douwe die eindeloze paartjes verstrengelde mensen noemt, maar het blijven onder in het beeld geplaatste reeksen eenvoudige repeterende vormen, het kunnen huizen zijn of auto’s.

Als die repeterende vormen op papier staan, ontstaat er een probleem dat Douwe door het uitten van een krachtterm, op een explosieve manier kenbaar kan maken, wat doe je met de grote ruimte erboven?  Er wordt een thema gezocht. Dat kunnen gebeurtenissen zijn zoals kerstmis, Sinterklaas, de Tour de France of vakantie. Douwe heeft voor een groot aantal objecten een eigen ‘beeldmerk’ ontwikkeld. Als er problemen ontstaan met het tekenen van een figuur of object wordt er in boeken gekeken hoe dit er uitziet of er wordt aan de begeleiding gevraagd een voorbeeld te tekenen op een papiertje naast zijn werkstuk. Douwe weet de voorbeelden die hij nodig heeft vervolgens op geheel eigen wijze te vertalen.

Als de tekening, de basis voor het schilderij klaar is, ontstaat er opnieuw een probleem. Oei, ik moet verf, water, penselen rollers zoeken. Als dit bij elkaar gescharreld is, brengt Douwe over de tekening, als achtergrond, een dunne transparante laag verf aan met kwast of verfroller. De onderliggende tekening wordt vervolgens ingekleurd. Als laatste handeling wordt de tekening die als eerste werd aangebracht opnieuw met acrylstift overgetekend. Douwe werkt het liefste op papier.

Verliefd:

Enkele jaren geleden is Douwe ernstig verliefd geworden. Dat heeft zo’n indruk op hem gemaakt dat hij vanaf dat moment tot nu toe, overwegend zijn belangrijkste beeldelement, de koppeltjes in kushouding, in zijn schilderijen gebruikt. Het werk van Douwe is kleurig, direct, eigenzinnig en authentiek. Ondanks zijn uiterst sobere beeldtaal weet Douwe een grote variëteit in zijn werk te bereiken.

Jan Benecke

Jan Benecke. “Kunstenaar van de maand” februari.

(Atelier FrontaalKunst).

Toen ik de foto’s sorteerde voor dit artikel viel me weer op hoe ontzettend speels, veelzijdig, inventief en spontaan de Baarnse kunstenaar Jan Benecke is. Hijet is als een wervelwind, en is  die voortdurend enthousiast en geconcentreerd bezig is. Meestal is Jan, als hij naar het atelier komt in zijn hoofd al lang bezig met het thema van de dag. ‘s Morgens heeft hij amper tijd om iets te drinken of met zijn collega’s te kletsen. Het liefst neemt hij papier en een ballpoint en gaat aan de slag. Teksten, letters en cijfers worden bij de tekeningen geplaatst. Hij werkt heel erg snel en direct. Alles heeft een betekenis, niets is verwisselbaar, wat mislukt is wordt direct verscheurd.

Keramiek:

Dan wil Jan met klei werken. De tekeningen die hij vooraf maakte, worden in de buurt van de werkplek opgesteld. Ook in deze techniek werkt hij ongelooflijk snel en schetsmatig. Een oog? Dat maak je door met de achterkant van een penseel in de bonk klei die het hoofd voorstelt te steken en rond te draaien. Jan maakt fantasievolle constructies die soms helemaal niet kunnen. Bijvoorbeeld een complete circustent met trapezewerker en al of een met de hamer vormgegeven Blikken Man uit de Tovenaar van Oz.

 Wat heeft Jan ons te vertellen? Zijn werk gaat gewoon over het thema van de dag, dát is de inspiratiebron. Elders shoppen heeft Jan in zijn werk niet nodig, primair staat voor hem de activiteit. Bijbedoelingen zijn er nooit en wat er met het werk verder gebeurd boeit Jan ook niet. In zijn aanstekelijke enthousiasme – vaak zingt en danst hij in het atelier - is hij zo direct en spontaan, dat zijn schetsmatige aanpak soms wel eens gaat tot het randje van wat je nog als kunst accepteert. Ook niet erg! Kom daar maar eens mee bij beroepskeramisten die vaak nog op een ambachtelijk verantwoorde manier, secuur en solide hun creaties voltooien.

De werkstukken zijn soms zo fragiel dat ze al tijdens het droogproces uit elkaar vallen. Ook niet erg! Kom daar maar eens mee bij beroepskeramisten die op een ambachtelijk verantwoorde manier, secuur en solide hun creaties voltooien.

Wat heeft Jan ons te vertellen? Zijn werk gaat gewoon over het thema van de dag, dát is de inspiratiebron. Shoppen buiten de deur of zich daardoor laten inspireren gebeurt niet. Primair staat de activiteit. Bijbedoelingen zijn er nooit en wat er met het werk verder gebeurd boeit

Jan ook eigenlijk niet. Hij beleeft alles aan het werken zelf. In zijn aanstekelijke enthousiasme – vaak zingt en danst hij in het atelier - is hij zo direct en spontaan, dat zijn schetsmatige aanpak soms wel eens gaat tot het randje van wat je nog als kunst accepteert.

Schilderen / tekenen:

Bovenstaand verhaal is meteen ook een blauwdruk voor het teken- en schilderwerk van Jan.

Na de lunch, ‘lekker en gezellig’, wil hij schilderen. Dat gebeurt bij voorkeur liggend op z’n buik met de nodige materialen en gereedschappen voor handen, liefst met meerdere vellen papier op grijpafstand. Eerst een tekening aanbrengen met ballpoint, die overtrekken met oliepastel, dan snel aan de gang met verf en klaar is kees. De begeleiding vraagt Jan als hij klaar is, om toch ’s even van een afstand naar het kunstwerk te kijken. Soms wil Jan dan zijn schets van een achtergrond voorzien of brengt hij links of rechts nog enige accenten aan. De keramiek, de schilderijen en tekeningen van Jan,spontaan en speels als ze zijn, werken relativerend en bevrijdend. Veel mensen spreekt dit aan. Zo werd het prachtige staatsieportret dat Jan van Koning Willem Alexander maakte op de eerste dag dat het geëxposeerd werd al verkocht.

Dynamisch en toegewijd als Jan is, hij heeft er niet genoeg aan om alleen maar met klei en papier bezig te zijn. Op zijn tablet luistert hij naar muziek, maakt hij foto’s en af en toe filmpjes.

Het belangrijkste thema dat Jan bezig houdt ishet circus. Hij is zijn hele leven al gek op circus. Hij is een ware circuskenner die graag de kans grijpt om de clown te spelen bij een druk evenement, een tentoonstelling bijvoorbeeld. Legendarisch is ook hoe Jan, tijdens de parade aan het einde van een voorstelling van het Kerstcircus in Carre tot plezier van alle toeschouwers een keer spontaan de piste is ingesprongen.

Verdere thema’s zijn: de musical De Tovenaar van Oz, zeehonden, zeeleeuwen, struisvogels en kippen. Ook vakanties en feesten zoals verjaardagen en Sinterklaas komen vaak in het werk van Jan voor.

In het bekende atelier van de De Mozarthof (ZMLK schoolin Hilversum), kwam Jan al vroeg in aanraking met schilderen, tekenen, kleien en vele andere beeldende technieken, onder de bezielende leiding van Ria Terra(Mozarthof, Hilversum) kwam hij al vroeg in aanraking met schilderen en kleien. In opdracht heeft hij al eens een trouwportret gemaakt voor een bruidspaar.  Maar dynamisch en toegewijd als hij is, Jan heeft er niet genoeg aan om alleen maar met klei en papier bezig te zijn. Op zijn tablet luistert hij naar muziek, maakt hij foto’s en af en toe filmpjes. Zijn hele leven al is hij gek op circus. Dat thema zie je ook regelmatig terug in zijn werk. Hij is een ware circuskenner die graag de kans grijpt om de clown te spelen bij een druk evenement, een tentoonstelling bijvoorbeeld. Legendarisch is ook hoe Jan tijdens de parade aan het einde van een voorstelling van het Kerstcircus in Carre tot plezier van alle toeschouwers een keer spontaan de piste is ingesprongen.

Zoë Diepenbroek

Zoë Diepenbroek Kunstenaar van de maand april, Atelier FrontaalKunst.

Zoë werkt al bijna 5 jaar op het atelier van FrontaalKunst. Hij maakt keramiek, tekeningen en schilderijen. Naast zijn werk als kunstenaar doet Zoë industriematig werk, hij geniet van deze repeterende activiteit.

Zoë houdt van voetballen, zwemmen, shoppen, muziek luisteren, terrasje pakken en gezellig uitgaan. Zoë is een echte Bourgondiër. Hij is speels en creatief en hij geniet ervan om op de vrijdag na de lunch te “keten”.  “Keten” kan inhouden dat er met enkele mensen samen, de zang van Tibetaanse monniken wordt nagezongen, kippen of andere dieren worden geëmitteerd  of er wordt een act van Buurman Bassie  opgevoerd. Het is onbegrijpelijk dat Zoë onlangs met toneel spelen, wat hij enkele jaren heeft gedaan, is gestopt. Zoë is erg sociaal en vindt het fantastisch  om met andere kunstenaars samen aan een groter project te werken.

Keramiek:

Mensen uit de directe leefomgeving van Zoë, waaraan hij erg gehecht is, familieleden, huisgenoten en vrienden, zijn de inspiratiebron voor de meeste kunstwerken die hij maakt. Zoë werkt vanuit een gevoel dat een bepaald mens bij hem oproept, hoe iemand er exact uitziet doet voor hem niet ter zake.

Als hij mensen uitbeeld zitten armen en benen direct aan het hoofd vast (kopvoeters). Pas de laatste tijd komen er in sommige schilderijen die hij maakt wel eens mensfiguren voor die buiken hebben.

Zoë heeft een groot aantal huizen gemaakt, o.a. de huizen van zijn ouders, zijn zussen, het Thomashuis Baarn en de huizen van enkele vrienden. Zoë geeft deze werkstukken namen als Haarlem, Amsterdam of Huizen, de plaatsnamen van de steden of dorpen waar de persoon die hij in gedachten heeft, woont. Een enkele keer voegt hij een aantal kleinere figuurtjes toe die de bewoners van het huis  of hemzelf voorstellen.

Zoë heeft ook veel kastelen gemaakt. De ridder is dan soms gewoon aan het gebouw vast gekleid. Verder maakte hij incidenteel beelden van idolen zoals; Buurman Bassie, Herman Brood of Ramses Shaffie.

Tijdens vakanties ziet Zoë ook wel motieven die hem inspireren tot een kunstwerk. Onlangs heeft hij een zeehond en zelfs het eiland Schiermonnikoog in klei uitgebeeld.

Tekenen en schilderen:

Naast keramiek maakt Zoë tekeningen en schilderijen. Zoë maakt vaak als hij aan een werkstuk begint grote ingewikkelde tekeningen. Elk streepje, vierkantje of krulletje heeft dan een betekenis. Omdat Zoë meestal na het tekenen met acrylverf de zaak gaat “inkleuren” verdwijnt deze tekening geheel en al achter een vette laag verf. Zoë is een echt schilderbeest, hij schept de verf met de kwast op van het palet en mengt de kleuren in dikke lagen direct op het doek. Hij past de kleuren al schilderend aan tot hij tevreden is over de kleurenpracht. Als deze actie voorbij is, stopt hij, het schilderij moet eerst drogen. Zoë maakt dan, soms na een paar weken pas, het schilderij af door er een figuur overheen te tekenen met acrylstiften, soms vindt Zoë het echter zo ook wel ok en blijft het doek abstract. Zoë werkt zowel op doekjes van amper 15 x 15 cm als op doeken van 1 x 1 meter.

Het is verbazingwekkend dat Zoë vanuit een klein dagelijks perspectief in staat is zoveel inspiratie te putten om een grote verscheidenheid aan keramische werkstukken, schilderijen en tekeningen te maken, die direct tot je gevoel spreken.

Manuel Sanchez aan het werk

Manuel Sanchez, kunstenaar van de maand maart 2014.

Atelier FrontaalKunst.

De tweede kunstenaar werkzaam op het atelier FrontaalKunst is die wij aan u willen voorstellen is Manuel Sanchez.

Manuel is een eigenzinnige kunstenaar met veel ervaring en een eigen herkenbare beeldtaal. Manuel komt twee dagen per week naar het atelier, maar in z’n hoofd is hij voortdurend met kunst bezig. Hij komt vaak ’s morgens het atelier binnen met de opmerking "ik zie het schilderij al voor me, maar ik moet het wel nog maken, ik hoop dat het schilderij mooier wordt dan het beeld in m’n hoofd".

Hij weet precies wat hij wil. Hij wil altijd direct aan de slag na een peukje in de rookruimte.

Hij maakt een snelle schets met viltstift en gaat daarna met acrylstiften en verf bezig met de uitwerking van het schilderij. Manuel vindt het ontdekken van de verschillende technieken een uitdaging die hem veel plezier oplevert. Hij werkt graag op papier.

Leuk was het moment waarop Manuel in een kunstboek het werk van de kunstenaar Escher, ontdekte. Het werk sprak hem erg aan. Toen Manuel hoorde dat Escher in Baarn gewoond heeft en dat er in Baarn zelfs een bedrijf is dat o.a. toegepaste kunst producten van Escher verkoopt, belde hij op een gegeven ogenblik spontaan aan bij de M.C. Escher Company aan de Nieuwstraat. Het enthousiasme van Manuel werkte zo aanstekelijk dat hij een complete rondleiding kreeg in het bedrijf waar Escher nog voelbaar aanwezig is.  

Manuel Sanchez:

“Ik was vroeger op school bij de Scholengemeenschap De Koppel te Amersfoort de beste in de klas in tekenen en schilderen, ik haalde negens en tienen.

Op latere leeftijd heb ik de opleiding gevolgd tot modelillustrator.

Ik heb daarna in een modezaak gewerkt.

Toen ging het psychisch niet zo goed met me en verloor ik mijn baan.

Ik heb daarna als vrijwilliger gewerkt in de winkel Hof 11 in Amersfoort.

Dat is de winkel die hoorde bij de galerie Hof 12 van de Amerpoort.

Toen ze gingen verhuizen naar de Grote Sint Jansstraat ben ik daar begonnen

Met tekenen en schilderen. Ik heb ook daar in de winkel gewerkt.

Ik ben nu kunstenaar bij FrontaalKunst. Ik ontwikkel mij als kunstenaar door vele stijlen door elkaar te mixen dat kan zijn popart, cartoons, Disney, maar ik schilder ook bloemstukken of landschappen met dieren.

Ik heb, omdat ik Escher een boeiend kunstenaar vind, naar eigen interpretatie Escherachtige schilderijen gemaakt met een bepaalde optische illusie. Ik heb ook een portret van Escher gemaakt. Ik ben goed in portrettekenen. Onlangs heb ik portretten gemaakt van mijn collega’s bij FrontaalKunst. Ook heb ik meegewerkt aan het statieportret dat wij op het atelier van Koning Willem Alexander maakten. Hierover maakte het programma Man Bijt Hond een mooie uitzending (zie website FrontaalKunst “In de media”). Ik hou ervan in felle kleuren te werken maar soms werk ik ook in zwart / wit”.

Mensen met een licht verstandelijke handicap

De gemeenten waar de cliënten woonachtig zijn, zullen vanaf 2015 o.a. in de hulpverlening van Mensen met een licht verstandelijke handicap moeten voorzien. Als mensen een lichte verstandelijke beperking hebben wil dit niet zeggen dat zij minder of minder gespecialiseerde begeleiding vragen.

Mensen met een licht verstandelijke beperking zijn soms, omdat ze hun leefsituatie beter begrijpen, in een uitzichtloze neerwaartse spiraal van passiviteit en depressiviteit terecht komen, waaruit zij pas na intense betrokken begeleiding omhoog kunnen klauteren. Ook mensen met autisme kunnen onder deze categorie 

Mark Veen

Mark Veen. “Kunstenaar van de maand” december t/m januari.

(Atelier FrontaalKunst).

Mark Veen is een gedreven en zoekend kunstenaar. Hij heeft ambitie en ziet het als een uitdaging, om zich als beeldhouwer en schilder steeds verder te ontwikkelen. Leergierig als hij is, wil hij precies weten hoe dat zit met het perspectief en de glaceertechniek.

Mark werkt een dag per week op het atelier van FrontaalKunst, dan is het zijn kunstdag en zelfs tijdens de lunch praat hij gepassioneerd over zijn werk. Hij werkt vrij, maar laat zich daarnaast inspireren door de (kunst)geschiedenis, dieren, religie, films, stripfiguren etc. Een terugkerend thema in Marks werk is zijn familie.

Mark heeft een goed ruimtelijk inzicht en is in staat een beeld, of dat nu in hout, speksteen of keramiek wordt uitgevoerd, snel en gedetailleerd uit te voeren,.

In de wereld van de outsider art heeft Mark zijn sporen verdiend. Zo won hij in 2005 de derde prijs bij de K-4 Award(prijsvraag, landelijk initiatief van een aantal organisaties w.o. Special Arts Nederland). Het thema van de prijsvraag was reizen. Samen met alle genomineerde werkstukken werd het werk van de prijswinnaars tentoongesteld in Het Scheepvaartmuseum Amsterdam.

De beeldengroep “Naar het Westen” waarmee Mark deze prijs won, maakte tevens deel uit van een reizende tentoonstelling, die in heel Nederland te zien is geweest. De beeldengroep werd later aangekocht door KPN.

Mark exposeerde zijn beelden veelvuldig o.a. in Het Arsenaal te Willemstad, Het Cobra Museum te Amstelveen en in de expositieruimte van “BuitenSporig” een biologisch restaurant, gerund door mensen met een beperking, in het stationsgebouw van Tiel. Een beeld van Mark ‘De Inca’ staat opgesteld in een woonwijk van collega zorgbieder Sherpa te Baarn. Mark werkt met tussenpozen aan een groot project, een beeldengroep van zo’n 15 beelden met als thema de film Narnia.

Mark:

“Na mijn schooltijd werkte ik bij het dagcentrum Laapersveld in Hilversum. Ik was niet zo geschikt voor rekenen en taal, daarom kwam ik bij de bosgroep terecht. We hebben egelhuizen getimmerd en ik heb er takken en bomen gezaagd. Ik heb er ook een houten beeld gekapt uit Nieuw Guinea. Daarna heb ik 10 jaar bij Natuurbeheer ’s Gravenland gewerkt. Hierdoor kon ik later betaald werk gaan doen bij Tuindersbedrijf Puik in Kerkelanden Hilversum. Tegelijkertijd met mijn werk bij Puik ging ik een dag per week werken bij Atelier De Hoeve in Laren. Hier kwam ik met kunst in aanraking. Ik maakte er vooral keramiek zoals paarden en koetsen en dingen uit de Romeinse tijd. Op de Hoeve heb ik later ook geschilderd.

Op een gegeven moment werd het atelier van de Hoeve verplaatst naar Laapersveld, waar ik jaren daarvoor ook al werkte. Hier heb ik een beeld gemaakt van een schaapsherder met hond van wel twee meter groot. Het is door de brand bij Laapersveld verwoest, net als een ridder, een leeuw en de boogschutter uit de film Narnia. Dat was een catastrofe voor mij, want ik was mijn beste beelden en schilderijen kwijt. Wel heb ik nog foto’s over en beelden van twee ridders en de centaur uit de prehistorische tijd. Ik hou ook van skeletten, af en toe vind je er een paar stukken van terug.

Ik weet veel over de vaderlandse geschiedenis, heb hier veel schilderijen over gemaakt.

De geschiedenis van mijn vader is boeiend voor mij. Mijn vader is in de oorlog gevlucht naar Engeland, hij is militair geweest bij de Royal Navy. Na Engeland is hij naar Nederlands Indië geweest. Daar heeft hij schietpartijen gehad met de Japanners en hij heeft hier het kamp overleeft. Er is veel geheim gebleven, ik heb hem van kleins af aan gekend, maar ik heb nooit geweten dat hij ooit een veteraan is geweest. Bij FrontaalKunst, heb ik een monument voor mijn vader gemaakt, dat ik op zijn graf wil zetten. ’s Avonds maak ik beelden van speksteen. Dat kappen uit echte steen is geweldig.

Ik doe graag voetbal. Bij de Boekenrode (gezinsvervangend huis Hilversum) ben ik  hiermee begonnen. Ik werd onderscheiden omdat ik al zolang mee doe met voetbal. Reizen doe ik ook graag. Ik ben vorig jaar met mijn zus naar Afrika geweest, dit jaar ga ik naar Canada. Ik heb veel bouwdozen van technisch Lego. Bouwen hiermee is echt een leuke hobby.”

Britt Damsma aan het werk in het atelier

Britt Damsma; Kunstenares van de maand november.  (Atelier FrontaalKunst).

Britt is een enthousiaste, eerlijke, leergierige, sympathieke jonge vrouw, die als mens en als kunstenares nog volop in ontwikkeling is. Britt kwam als kind al in contact met de meest uiteenlopende technieken op kunstzinnig gebied.

Op het atelier maakt Britt soms linoleum sneden en onlangs maakte Britt een groot keramisch beeld, dat nu in de oven staat om gebakken te worden, maar schilderen vindt Britt toch het allerleukste om te doen. Elk schilderij heeft een eigen verhaal. Thema’s die in het werk van Britt voorkomen zijn: dieren, verhalen uit boeken en films die Britt boeien, de natuur en sprookjes. Maar ook een ijsje eten of met je hondje wandelen kunnen thema’s zijn die door Britt uitgebeeld. Een enkele keer gaat Britt in haar werk de diepte in en worden zwaarder thema’s aangepakt.

Britt:

“Ik heb als kind al, heel veel getekend en geschilderd. Zelfs op de lagere school heb ik getekend. Later op de Mozarthof, dat is een middelbare school in Hilversum, werd veel aan kunst gedaan. Hier heb ik echt leren tekenen en schilderen o.a. van meester Henk en van meester Koen. Wij werkten op ‘toverpapier’ en deden allerlei technieken waar je veel van leert zoals zeefdruk en doekjes die we in de verf dompelden en net als vilt lieten drogen op het doek. Ook leerden we speksteen bewerken, weven, vilten en zelf papier maken. Ik heb hier veel aan gehad.

Na mijn school heb ik een tijdlang gewerkt op de Canton Kinderboerderij in Baarn. Nu werk ik bij het manege Princes Maxima. Ik hou veel van paarden, het zijn fantastische dieren en ik vind het werk hier heel leuk.

Sinds enkele jaren werk ik ook op het atelier van FrontaalKunst in het Poorthuis in Baarn. Dit is een echte kunstwerkplaats, waar je allerlei technieken kunt leren zoals keramiek en lino’s snijden. Ik kan in schilderen m’n rust vinden en m’n verstand op nul zetten. Ik kan een beetje dromen en denken aan wat ik ga doen. Ik denk dan ook aan kunst en mooie schilderijen maken. Ik doe graag mee aan tentoonstellingen. Ik stel het op prijs als mensen mijn werk goed vinden. Verkopen vind ik ook leuk, dat wil zeggen dat mensen mijn werk echt mooi vinden. Ik wil nog heel lang doorgaan met schilderen”.

Techniek:

Britt heeft een fantastische tekenhand, het tekenen gaat aan elk schilderij vooraf. Minutieus wordt de potloodtekening op het doek aangebracht. De gum wordt hierbij veelvuldig gebruikt. Als de tekening klaar is wordt er door de begeleiding, als Britt niet al verder is gegaan met haar werk, een foto gemaakt van de tekening. Met stiften wordt de tekening in zware lijnen overgetrokken. De potloodlijn is dan al grotendeels verdwenen.

Dan volgt de schildersessie. Door de verf heen zie je soms nog de onderliggende tekening, die vaak een wezenlijk onderdeel blijft van het werkstuk. Op andere delen van het doek wordt de kleur wel twee of drie keer aangebracht. Britt gebruikt vaak teksten in haar werk.

Valt jouw innerlijke beschavingsniveau niet af te lezen aan het vermogen dat je hebt opgebouwd om je in de ander te kunnen verplaatsen en aan je vermogen om van de ander te kunnen leren zonder oordeel vooraf? Zou de wereld dan niet veel interessanter, menselijker en prettiger zijn?

Jim Sinclair (1992) verwoordt het zo:

Evenwaardig...

"Als je mij wil helpen, probeer me dan niet te veranderen zodat ik in jou wereld pas.

Schenk me de waardigheid om mij te ontmoeten zoals ik ben.

Erken dat we beiden even vreemd zijn voor elkaar, dat mijn bestaanswijze niet zomaar een beschadigde versie is van die van jou.

Stel je veronderstellingen in vraag.

Vertel me hoe ik kan omgaan met jou.

Werk met mij mee om meer bruggen te slaan tussen ons."